De Limburger 6 februari 2017

Door Adri Gorissen

Je verwacht niet dat iemand ooit inspiratie voor wat dan ook kan krijgen op de Burgemeester De Weichshavenstraat in Wanssum. Het is zo’n typische achterafstraat op een industrieterrein met links en rechts bedrijfsgebouwen en hier en daar een verdwaalde vervallen woning. Een echte fabrieksomgeving, gedomineerd door de enorm hoge silo van het voormalige Landbouwbelang.

Toch krijgt schrijver Jack Lance (pseudoniem van Ron Puyn) hier in 1990 het idee voor zijn verhaal ‘Nachtogen’, dat in 2014 in Hollywood is verfilmd als ‘Night Eyes’. Zijn communicatiebureau is in die tijd gevestigd in een oud woonhuis bij de gebouwen van Kersten Europe, de firma van zijn vader waarvan hij inmiddels mede-eigenaar is. Om op zijn kantoor te komen, rijdt hij elke dag van zijn woning in Venray naar Wanssum. Net voor hij zijn bestemming bereikt, maakt de weg een bocht.

“Daar kreeg ik opeens een ingeving”, kijkt hij terug naar 1990, “Ik had al wat langer tabak van de dagelijkse routine om er te rijden en dacht: wat als alles anders zou zijn? Wat als op de parkeerplaats voor mijn auto net achter de bocht mijn witte Opel Kadett al zou staan? Dus dat ik aan zou komen rijden en dat mijn auto er al zou zijn. Een angstaanjagende gedachte.”

Het idee is bijna één op één het uitgangspunt van ‘Nachtogen’. Lees maar wat er gebeurt als hoofdpersoon Linda Raines aan komt rijden bij haar huis: “Op haar plek bleek echter al een auto te staan. Ze was zo versuft dat ze het pas op het laatste moment zag. Het scheelde niet veel of ze was er tegenaan gebotst. De andere auto was zwart, net als die van haar. En het was ook een Jeep Liberty. In verwarring gebracht keek ze enkel gefronst voor zich uit en kreeg zelfs nog de gedachte dat ze vanochtend niet met haar eigen wagen naar het werk was gegaan en nu in een andere auto zat, die van Paul. De gedachte verdween meteen. Ze zat wel degelijk in haar eigen auto. Toen viel haar blik op de nummerplaat. 3TH0479. Haar kenteken.”

Jack Lance schrijft spannende, mysterieuze en griezelige verhalen waarin hij flirt met het bovennatuurlijke en waarin soms een vleugje horror zit. Vampiers, weerwolven en andere vreemde monsters komen er echter niet in voor. De schrijver presenteert zoveel mogelijk logische en te bewijzen verklaringen voor de onwaarschijnlijke gebeurtenissen in zijn verhalen en boeken. Zo maakt hij ‘Nachtogen’ aannemelijk met het fenomeen uittreding, waarbij iemands ziel diens lichaam verlaat. Een fenomeen dat het tevens mogelijk maakt dat hoofdpersoon Linda ingrijpt in haar eigen leven.

De meeste verhaal- en boekideeën van Lance komen voort uit het alledaagse. Zo leidt een bewegend ei aan de ontbijttafel (een wiebel-ei volgens zijn kinderen) tot een verhaal waarin iemand heel wat te stellen krijgt met een zich als een tiran gedragend kuikentje. De klantenkaart die hem in een Venrayse winkelstraat in vrijwel elke zaak wordt aangeboden, is het startpunt van een nogal bloederig verhaal. Wie geen gebruik maakt van de aanbiedingen horend bij de klantenkaart, wordt één keer vriendelijk maar dringend gewaarschuwd. Daarna is het raak.

“Mijn nogal rijke fantasie gaat met veel zaken op de loop”, verklaart de schrijver, “ogenschijnlijk gewone situaties of onderwerpen zijn mijn vertrekpunt. Ik krijg veel associaties als ik me over iets erger of verbaas, of als ik een melige bui ben. Vervolgens ga ik er in mijn hoofd mee aan de slag en werk ik het helemaal uit. De personages en verwikkelingen moeten er zijn en – het belangrijkste – de gebeurtenissen moeten aannemelijk gemaakt zijn voordat ik echt ga zitten om te schrijven.”

Vaak vindt dat denkwerk over een verhaal of een roman in de auto plaats. Lance: “Autoritten zijn heel prettig daarvoor. Ik kan dan heel fijn mijmeren over een verhaallijn of een mogelijke verklaring van een gebeurtenis. Tijdens zo’n autorit staat altijd muziek aan. Ik zak dan helemaal weg in mezelf en raak door de muziek in een soort trance. Heerlijk, het is dan vaak jammer dat ik op de plaats van bestemming kom.”

Een van zijn jongste verhaalideeën is Jack Lance ingegeven door zijn verhuizing enige tijd geleden van Well naar Venray. “Het huis in Well heb ik pas onlangs verkocht”, vertelt Jack Lance, “het heeft vier jaar te koop gestaan. Soms was ik bang dat ik het nooit meer kwijt zou worden, af en toe dacht ik zelfs dat het niet verkocht wilde worden. Dat bleek een fantastisch idee voor een nieuw verhaal, waarin een huis en een huiseigenaar in conflict raken met elkaar. Het huis verzet zich namelijk met hand en tand tegen de verkoop, mogelijke kopers overkomt iets vreselijks. Ik moet het nog verder uitwerken, een manier vinden om het aannemelijk te maken. En er moet een clou zijn, een wending op het einde. Want die zit in al mijn verhalen. Op het einde maak ik altijd de cirkel van het verhaal rond.”