Onderstaand artikel werd geplaatst in dagblad de Limburger
Door Adri Gorissen

Verhalen over mensen die in contact komen met geesten of achtervolgd worden door duistere wezens. Over mensen die kabouters en elfen zien of die er vast van overtuigd zijn dat ze uit het hiernamaals zijn teruggekeerd. Verhalen die Ron Puyn (foto onder) fascineren en die hij door wil geven aan anderen.

“De hel ligt onder een klein landgoed, waarop een houten woonhuisje tussen bomen staat, ergens aan een doodlopende weg in het Noord-Hollandse dorpje Zwaanshoek. Dat is de overtuiging van bewoonster Hèlen Kroon. Sinds zij in 1984 intrek nam in het huis, overkwam haar de ene rampspoed na de andere. Dieren gingen dood, oogsten mislukten, planten en bomen weigerden te bloeien, en spookachtig bezoek kwam langs.”

Zoals de zeven jongens die op een avond in het onderaards gangenstel van Maastricht terechtkomen: “Tot hun verbijstering komen ze de spookachtige verschijning tegen van een in het wit geklede vrouw, die hen vervloekt. Allen zullen ze voor hun 28e sterven. Een macabere voorspelling, waar eerst om wordt gelachen. Totdat de jongens, een voor een, een mysterieuze dood sterven. Worden ze opgejaagd door de geheimzinnige ‘Witte Dame’ uit de grotten onder de Limburgse stad?”

Een van de mensen achter de website is Ron Puyn (34) uit Well (Limburg). Hij is gefascineerd door verhalen als die van Hèlen Kroon en de zeven Maastrichtenaren. Die fascinatie voor het mysterieuze en onverklaarbare is er altijd geweest. “In de eerste klas van de lagere school vertoonde de onderwijzer een keer per week dia’s. In die voorstellingen kwamen veel elfjes en kabouters voor. Daar zonk ik helemaal in weg”, bekent Puyn. “Op televisie keek ik naar Star Trek en oude Hammer-horrorfilms met bijvoorbeeld Christopher Lee als Dracula. Ik vond dat schitterend. Ik denk dat mijn belangstelling voortkomt uit een soort innerlijke drang, nieuwsgierigheid naar het niet-alledaagse en naar alles wat daar achter zit. Daarbij komt dat ik een rijke fantasie heb. Ik begon ook al vroeg met schrijven. Vanaf mijn zesde hield ik tijdens vakanties dagboeken bij. Vader las daar uit voor.”

Nadat Ron zijn atheneumdiploma had gehaald, besloot hij van het schrijven zijn beroep te maken. Hij ging naar de School voor de Journalistiek, maar voelde zich er niet thuis omdat hij andere interesses had dan de meeste studenten. Ondanks dat hij de propadeuse haalde met de beste cijfers van zijn klas stopte hij na een jaar. Vervolgens deed hij een hbo-studie communicatie in Schotland en benaderde bladen als Aktueel en Panorama met ideeën voor artikelen in het mysterieuze genre. Hij schreef voor die tijdschriften bijvoorbeeld over bijna-doodervaringen, uittredingsverschijnselen of paranormale zaken. Inmiddels heeft hij een eigen communicatiebureau dat vooral werk doet in de economische sector. Zijn belangstelling voor het niet-alledaagse is echter gebleven.

“Het schrijven over die mysterieuze zaken is gewoon journalistiek werk”, benadrukt hij. “Ik ga naar mensen toe en laat ze hun verhaal vertellen. Ik laat die mensen in hun waarde, lach ze niet uit als ze bijvoorbeeld over geesten vertellen. Want het gaat er niet om of ik hun wel of niet geloof en of ik denk dat geesten bestaan. Mij gaat het in eerste instantie om het verhaal en het positieve dat die mensen uit hun ervaringen halen. Maar van wat ze me vertellen probeer ik wel een lekker leesbaar artikel te maken.”

Door de jaren heen heeft hij zo heel wat vreemde en opmerkelijke relazen te horen gekregen. Een aantal daarvan gebruikt hij niet alleen voor de website, maar ook voor verhalen die hij schrijft.
Ron heeft grote plannen. Hij wil in Nederland een suspensebeweging op gang brengen. Belangstelling is er volgens hem genoeg en hij verwijst naar de hypes rond Harry Potter en Tolkiens In de ban van de Ring. Voor die geïnteresseerden wil hij een tijdschrift op de markt gaan brengen. Bovendien wil hij bijvoorbeeld kampvuurnachten organiseren. “Ik wil op een sfeervolle locatie mensen bijeenbrengen en daar verhalen laten vertellen. Net als vroeger rond het kampvuur, daar werden altijd enge, spannende en griezelige verhalen verteld. Niets zweverigs, gewoon lekkere verhalen, want daar gaat het om.”

De website vormt de eerste aanzet voor de suspensebeweging. Ron ziet de site als een soort digitaal, interactief kampvuur. Iedereen die dat wil kan er zijn verhaal kwijt. Verzonnen of waar gebeurd. Zoals dit van Ron Puyn zelf, gebruikt voor zijn boek ‘Kinderen van de Duisternis’ over jongeren met zogenaamd psychotisch en schizofreen gedrag die door een soort alternatieve genezeres van hun problemen werden afgeholpen: “Marion Landers was vijftien toen ze de gezanten van de duivel leerde kennen. Ze liet zich op een dag verleiden tot een spelletje glaasje draaien met schoolkameraden, kreeg tot haar niet geringe verbazing contact met een geest die zich voorstelde als ‘Romulus’ en zag enkele dagen later opeens zwarte gedaantes in monnikspij in haar ouderlijke huis verschijnen.”